Mensen zijn sociale wezens en halen veiligheid uit groepen en herkenning. Wanneer je in een omgeving bent met mensen die je goed kent, die hetzelfde denken als jij en dezelfde mindset hebben voelt het veiliger om jezelf te zijn. In zo’n omgeving is het makkelijker om je mening te uiten, authentiek jezelf te zijn en je vrij te bewegen.
Veel paardeneigenaren staan op pensionstallen, de een groter dan de ander en daarom bewegen paardenmensen zich vaak in groepsverband. Als je op een stal staat met gelijkgestemden ten opzichte van paardenwelzijn, training en voeding dan is er veel herkenning en erkenning. Dit maakt het waarschijnlijk een stuk makkelijker om met je paard om te gaan op een manier die voor jou en je paard goed voelt. Maar wat doe je als deze omgeving verandert?
Soms kan je niet blijven staan op een pensionstal en moet je verhuizen, om wat voor reden dan ook. Dan kom je samen met je paard in een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe regels en een nieuwe groep. Als mens vinden we veiligheid in herkenning en connectie, dus dat is waar je naar opzoek gaat. Het kan zijn dat deze nieuwe mensen anders hun paarden voeren, trainen of een andere visie hebben op paardenwelzijn dan in je oude omgeving. Het is een geheel nieuwe groep mensen die daar allemaal hun plekje hebben gevonden en het is aan jou om uit te vogelen welke plek jij en je paard daarin hebben.
Er zijn verschillende manieren waarop we dit kunnen aanpakken. We kunnen onszelf kleiner maken en proberen weinig van onszelf uit te dragen naar de omgeving. Of je past je aan en verandert de manier waarop je omgaat met dingen als voeding, training etc. Wat in mijn ogen tot gevolg kan hebben dat je een blijvend onveilig gevoel hebt en niet met je paard om kan gaan zoals je eigenlijk wilt of deed. Deze manieren zijn niet fout of slecht en er spelen veel externe componenten mee in hoe je als paard en eigenaar kan settelen op een nieuwe plek. Soms heb je niet altijd een keus en moet je in bepaalde dingen de regels volgen van de nieuwe stal. Maar de grote vraag die ik mezelf stelde toen wij gingen verhuizen met ons paard: hoe kan ik bij mijzelf en mijn paard blijven, vrij bewegen in onze manier en zoals wij ons goed voelen, maar mij nog steeds veilig voelen in een nieuwe omgeving die wellicht dingen anders doet dan ik?
Wat ik heb geleerd is dat het allemaal ligt bij mijn eigen houding ten opzichte van mezelf, mijn paard en de paardeneigenaren om ons heen. Ik sta achter mijn methode hoe ik mijn paard train, met hem omga en daarmee zijn welzijn verzeker. Maar ik wil ook niet afkeurend zijn tegenover mensen die dit op een andere manier doen. Mijn doel is dus niet om deze omgeving over te halen hetzelfde te denken, zodat ik mij veilig voel, maar ook niet om mijzelf compleet veranderen. Ik daag mezelf uit om mijn authentieke zelf te blijven, het op mijn manier te doen, dit vrij uit te dragen, maar niet mijn omgeving op te leggen om hetzelfde te doen of te verwachten dat ze allemaal spontaan “mijn manier” overnemen. Daarnaast wil ik ook nieuwsgierig zijn naar de ander, open staan voor verschillende visies/overtuigingen, ervan leren, mij niet afgewezen/afgekeurd voelen als anderen niet op mijn manier denken en op een vrijblijvende manier mijn hulp aan bieden als mensen hier om vragen. Ik probeer open te zijn over mijn visie, durf met mijn paard om te gaan zoals het voor mij goed voelt en verwacht niet van anderen dat die manier voor hen ook perfect is.
Voor mij was dit de manier om een veilige situatie te creëren voor mij en mijn paard. Ik heb het idee dat ik hierdoor niet veel heb veranderd in dingen die ik belangrijk vind qua voeding, welzijn en training, zelfs wanneer de nieuwe omgeving hier misschien anders over denkt. Een voorbeeld hiervan is dat er op een stal standaard basis brok gevoerd wordt wat in de prijs inbegrepen zit, wat doe je dan? Mocht je geen krachtvoer willen voeren, dan is je keuze dat de stal jouw paard dus niet voert, je hebt altijd keuze. Een keer zelf voeren per dag naast zo goed als onbeperkt ruwvoer kan in de meeste gevallen namelijk prima! Daarnaast heb ik het idee dat ik hierdoor juist een positieve invloed heb op mijn omgeving, omdat mensen hulp durven vragen wanneer nodig en we van beide kanten niet bang zijn voor kritiek of conflict.
Er is niet altijd ruimte om alles op onze eigen manier te doen en dat is oké. Soms is het nodig om bepaalde dingen aan te passen als dit echt niet anders kan. Er zullen weinig stallen zijn waar alles gebeurd op een manier die 100% aansluit bij jouw visie. Ik heb ervaren dat er vaak meer ruimte is om dingen op je eigen manier te doen dan we in eerste instantie denken. Maar deze ruimte creëren begint bij jezelf. Ik denk dat we onze paarden, omgeving en eigen ervaring alleen maar ten goede komen op het moment dat we bij onszelf blijven en dit op een liefdevolle en open manier uitdragen naar de mensen om ons heen.