Het is mij meer dan eens gevraagd of ik een idool heb? Vroeger bij managementtrainingen of een teambuilding of vanuit persoonlijke interesse. Mijn antwoord is altijd nee geweest, wat heel wat oefeningen van trainers in de war schopte, want een idool hebben schijnt “gewoon” te zijn en als je de vraag niet kunt beantwoorden, wat dan? Nee, ik heb nog nooit iemand aanbeden of op een voetstuk gezet als mijn ultieme favoriet, of hetzelfde willen zijn of doen als diegene. Ik ben gewoon ik en ik hoef mij niet met iemand anders te vergelijken. (Natuurlijk ben ik wel eens onzeker) Hierin zit geen oordeel, er zijn meer mensen met idolen dan zonder. Wel schuilt er een gevaar in.
Wat wel?
Wel kan ik respect, genegenheid, herkenning, liefde of waardering voor iemand hebben. Dat kunnen kleine dingen zijn, bijvoorbeeld hoe een vriendin met haar vriendelijke lach en warme ogen andere mensen weet te verzachten. Mijn moeder die de energie heeft om tegen iedereen aardig te zijn en behulpzaam. Mijn broer en zus die beide sociaal heel vaardig zijn. Mijn vent die net als mijn vader heel innovatief en verbindend is in zijn werk. Of Juudje die door haar manier van denken en communiceren mensen weet te bewegen. En Coldplay vind ik een toffe band, maar Di-Rect ook en als we het er dan toch over hebben…. Etc… Posters? Nee… Mijn grootste favorieten? Mijn paarden!
Van anderen leren
Ik kijk wel naar hoe zij dat doen, luister en leer, maar ik wil niet net als hun zijn. Wel steeds een verbeterde versie van mijzelf op mijn eigen wijze. Dit maakt dat je heel authentiek leeft. Ik voel mij niet klein, niet groot, niet meer of minder dan een ander. Mijn ego heeft niets aan mij, want ik hoef mij niet beter te voelen dan een ander en naar macht smacht ik ook niet. Heel saai eigenlijk. Feitelijk kan ik wel dommer of slimmer, handiger of onhandiger en dergelijke zijn dan een ander. Dat maakt het verschil tussen ons allen. Op het gebied van kennis kan ik nooit alles weten, nooit niet. Daarom heb je ook andere mensen nodig om je te helpen en voor liefde.
Liefde?
Als ik naar de paardenwereld kijk en hoe het daar er aan toe gaat, is deze liefde ver te zoeken. Wat veelal gedaan wordt uit naam van de liefde voor het paard blijkt vaker meer een vervulling van eigen behoeften en aanzien (of geld en macht). Opdat iedereen ziet hoe goed jij en je paard het doen, net als die idool die hoog in de dressuur rijdt of op top niveau springt. Dat wil jij namelijk ook, jij wilt die persoon zijn, want dan tel je mee en ben je iemand. Alleen als je dat hebt bereikt is er leegte, want het vervult je niet zoals je dacht en wil je alleen meer om dat op te vullen. Het paard is een middel om dat te bereiken en dit moet snel en op een bepaalde manier, want hoe sneller het gaat, hoe beter je bent. Het succes van de mens gaat letterlijk en figuurlijk over de rug van het paard. Want die manier van aanpak heb je in de media gezien en van de ruiters waar je tegenop kijkt. En zij weten het, dus zo doe jij het ook. De grote voorbeelden, de professionals die het weten…… toch?
Behoeften
Helaas is het zo dat er bij deze manier van omgang met paarden, totaal niet wordt stilgestaan bij de behoeften van het individuele paard zelf. Het paard heeft namelijk niets te willen, wordt meegesleurd in deze show en wordt geacht te presteren tegen welke prijs dan ook. Het paard betaalt de rekening met een hoop kommer en kwel en het stuk gaan van zijn eigen lijf door toedoen van de mens. Wij mensen betalen de rekening van de DA of een nieuw paard. Zelfs op maneges en pensionstallen worden de paarden met de kop in de krul door de rijbaan heen gejaagd, om maar te laten zien hoe hij kan lopen onder jouw gezag, zonder ook maar enigszins oog te hebben voor wat het paard daarmee doormaakt. Elke dag weer… En dan heel verrassend is hij ineens (weer) stuk, wat natuurlijk heel verdrietig is en meer leegte geeft.
#Durftevragen
Als je echtechtecht van je paard of pony houdt zou je dan het lef hebben om je eigen intenties eens grondig te analyseren? Zijn deze echt zo zuiver als je zelf denkt? Dat je stopt je frustratie los te laten op je paard, omdat hij nog niet zo beweegt zoals je in hoofd hebt en bij anderen hebt gezien? Als je rijdt kun jij dan bewust worden van wat jouw paard nodig heeft om ontspannen en blessurevrij onder jouw ruitergewicht in balans te kunnen bewegen? Zou jij over je ego heen kunnen stappen om aan iemand te vragen wat die basis en balans, die zo belangrijk zijn, nou echt inhouden? Kijken vanuit je hart en liefde zal de leegte vullen.
Realiseer jezelf…
Zou jij je willen realiseren dat als jij hulpteugels, dikke sporen, veel zweepgebruik, scherpe bitten of stangen en boosheid moet gebruiken om jouw paard te laten doen wat jij wilt, dit niet oké is? Dat dit eigenlijk heel incompetent over komt… Of heb je daar enorme weerstand tegen, want dat zou betekenen dat het anders moet? Goed je paard trainen kost namelijk veel tijd, geduld en toewijding. Maar ook dat als jij veel gewicht in je hand hebt, je moet trekken, je paard afgestompt is op jouw been en hij vaak stout is (omdat hij jou wat wil vertellen), dat jij degene bent die dit veroorzaakt heeft en niet hij? Jij bent dan degene die hem pijn doet! Of geloof je dat niet? Paardrijden hoort er gemakkelijk en ontspannen uit te zien en niet als een struggle. Als een lichtvoetig dansje samen met je paard als eenheid.
Jouw paard als jouw idool
Er is echt een andere manier en die geeft plezier voor mens en dier. Paarden zijn niet hard, ze worden hard gemaakt door de huidige manier van trainen van de gevestigde orde. In de media is deze orde al aan het afbrokkelen. Het kan zo niet langer meer! Het enige wat het in stand houdt is aanzien, geld en macht. Wanneer we echt weer ouderwets paarden gaan trainen zoals het is bedoeld en dit combineren met alle moderne inzichten over hoe een paard het beste zijn lijf gebruikt, dan komen we al een heel eind.
De droom
Als paard zijnde kun je maar beter niet mooi, goed gefokt en duur zijn. Hoe meer geld je kost en hoe mooier te bent, hoe hoger de verwachtingen, hoe meer druk en hoe eerder stuk. Een leven van moeten, steeds over je grenzen heen gaan en presteren onder de gratie van hoe hard of veeleisend je ruiter is. Wees een zachte ruiter en begripvol, voel wat er onder je gebeurd, kijk eens echt naar je paard naar de mimiek in zijn gezicht, stop als hij aangeeft het nu niet te kunnen, morgen is er weer een dag. Doe het samen en ga met hem om zoals jij zou willen dat er met jou omgegaan zou worden. Laat je paard jouw idool zijn, behandel hem alleen niet als god, maar als paard. En als je een droom najaagt en je gaat voor de top, maak het dan voor beide top!
Liefs Jente Driessen